ჩემი ოტია პაჭკორია
ოტია პაჭკორიას ლიტერატურული ნაღვაწი, მიუხედავად ჟანრობრივი სხვადასხვაობისა (მოთხრობები, პორტრეტები, ესეები, წერილები), შეიძლება ერთ წიგნად გაერთიანდეს. ოტია პაჭკორია ფაქტიურად ავტორია ერთი წიგნისა, რომელშიც მან ამა თუ იმ ჟანრით გააცხადა თავისი ლიტერატურული, ფილოსოფიურ-ესთეტიკური მრწამსის და მოქალაქეობრივი პოზიციის მთლიანობა. ეს დიდი და მნიშვნელოვანი წიგნია, რადგან მან გარკვეული ზეგავლენა მოახდინა ჩვენს ლიტერატურულ ცხოვრებასა და აზროვნებაზე. ამ წიგნში გამჟღავნებულია ოტია პაჭკორიას იშვიათი პიროვნული თვისებები, რომელთა შორის განსაკუთრებით იკვეთება მოყვასისადმი სიყვარული. უცნაური გრძნობა გეუფლება, როცა ამ წიგნში ხედავ, თუ როგორ ილტვის ოტია პაჭკორია, დავიწყების ტალღებს გამოსტაცოს მეგობარი, რომლის სახელი მანამდე უცნობი და არაფრისმთქმელია. ხოლო შემდეგ, როცა წიგნს გადაშლი და შვიდიოდე გვერდს წაიკითხავ, უმალვე იმ უცნობი პიროვნების თანამზრახველი და ჭირისუფალი ხდები.
ოტია პაჭკორიამ ბევრი სახელი გადაარჩინა დავიწყებას.
ოტია პაჭკორია ორმოცდაოთხი წლის მაისის მიწურულს გავიცანი ჩემი მეგობრის რენო თურქიას, მაშინ ჯერ კიდევ დამწყები მხატვრის სახლში. ის სახლი ახლაც კოლმეურნეობის მოედანზე დგას და ფურცელაძისა და ძნელაძის ქუჩის კუთხეს ქმნის. ოთახში რომ შევედი, ოტია ღია ფანჯრის რაფაზე იჯდა, ცალ მუხლზე ორივე ხელი ჰქონდა მოხვეული და ცმუკავდა, რენო კი ჩემთვის უცნობ, მშვენიერ გოგონას ხატავდა. შესვლისთანავე ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ არც ოტიასათვის იყო ის ქალიშვილი ნაცნობი და მახლობელი, რადგან ბევრსაც მოძრაობდა და ასევე ბევრს ლაპარაკობდა, თანაც ხშირად ისწორებდა უკან გადავარცხნილ წაბლისფრად მბზინავ თმას. აშკარად ჩანდა, ოტია ქალიშვილისაგან განსაკუთრებული ყურადღების მიქცევას ცდილობდა. მისმა „აგრესიულმა“ მოძრაობამ და მეტყველებამ როგორღაც გამაღიზიანა და დამთრგუნა კიდეც, მაგრამ თავი იმგვარად დამამახსოვრებინა, რომ ორიოდე წლის შემდეგ, როცა უნივერსიტეტში ერთ კურსზე და ერთ მერხზე აღმოვჩნდით, მაშინვე ვიცანი და ისე შევეგუეთ ერთმანეთს, როგორც ძველი ნაცნობები. საერთო მეგობრებიც აღმოგვაჩნდა: თამაზ ჩხენკელი, რევაზ თვარაძე, რამაზ პატარიძე.
თითქმის ყველა ჩემი ახალგაზრდობის მეგობარი ჩემთვის მტკვრის გაღმა ეგრეთ წოდებულ „ელიტარულ“ უბანში ცხოვრობდა, ზოგი სოლოლაკში, ზოგი ვერაზე, ზოგი ვაკეში. მე მტკვრის მარცხენა ნაპირზე, წისქვილის უბანში ჩუღურეთში დავიბადე და გავიზარდე. მე მიყვარდა ჩემი უბანი და ვამაყობდი კიდეც, რომ მტკვარზე ვიყავი გაზრდილი. კარგად ვცურავდი და მდინარის ტალღებში შეცურებულ ნავზეც გვარიანად ვიდექი, ღონივრად ვმართავდი ხის დიდი ნიჩბითა და ხელჭოკით. ეს იყო ჩემი უპირატესობა სხვა უბნელების მიმართ და შინ ხშირად ვეპატიჟებოდი მეგობრებს, მათთვის სხვა, უცნობი სამყაროს აღმოსაჩენად. თითქმის ყველანი სიხარულით მომყვებოდნენ და კმაყოფილნიც იყვნენ ჩემი უბნით, მტკვრის ნაპირზე გატარებული დროით, მხოლოდ ოტია პაჭკორია ვერ დავაინტერესე და ვერ მოვხიბლე იმ ცხოვრებითა და გარემოთი, რომლითაც ვსულდგმულობდი.
ოტიას თავისი სახლი უყვარდა, იმ სახლში, პეტრიაშვილის ქუჩაზე, ერთი მყუდრო ოთახი მისთვის იყო განკუთვნილი და ყველაზე მეტად იქ გრძნობდა თავს თავისუფლად, რადგან ირგვლივ წესრიგი, სისუფთავე და სიმყუდროვე სუფევდა. იგი ბუნებით ესთეტი იყო და ჯერჯერობით ეს ესთეტიზმი გარეგნულ იერს ატარებდა, უფრო ტანსაცმლისა და საგნებისადმი დამოკიდებულებაში მჟღავნდებოდა. კარგად იცვამდა, პეწიანად, გამორჩეულად. წიგნების სიყვარული თითქოს თანდაყოლილი ჰქონდა, იმთავითვე მისი წიგნები ხელუხლებლის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, იტყოდი, არასოდეს გადაუფურცლავსო. ვერ იტანდა ცუდად მოვლილ, დაფურცლულსა და გაჭუჭყიანებულ წიგნებს.
სპორტული აღნაგობისა იყო, მოძრავი, ცოცხალი. ჩვენ ხშირად გვითამაშია ერთად ფეხბურთი, მაგრამ ჭეშმარიტი გატაცებით მაინც კალათბურთს თამაშობდა. უნივერსიტეტის განათებული სპორტული დარბაზი ერჩია ქვაღორღიან, მოუწყობელ ფეხბურთის სათამაშო მინდორს.
ხმაურიანი კაცის შთაბეჭდილებას ტოვებდა. სხვათა შორის, ამაში ხმაც უწყობდა ხელს, ხმამაღალი სიცილიც. მაგრამ მან იშვიათი გაყუჩება და მოსმენა იცოდა და ეს უნიკალური თვისება ბოლომდე შეინარჩუნა. ჩვენს განათლებულსა და ყბედ საუკუნეში, როცა ერთმანეთს არავინ აცლის ლაპარაკს, როცა ერთმანეთს არავინ უსმენს, როცა კაცს ერთი სული აქვს, როდის მოათავებ სათქმელს, რომ თავისი თქვას, ოტია მართლაც იშვიათობას წარმოადგენდა. მას აინტერესებდა სხვისი საუბარი, შთაბეჭდილება, შეხედულება, ნააზრევი და თქვენ წარმოიდგინეთ, ხშირად სხვის ნათქვამს იმახსოვრებდა კიდეც და გარკვეულ მნიშვნელობასაც ანიჭებდა.
მესამე კურსამდე სესიებისთვის თითქმის ერთად ვემზადებოდით. ვმეცადინებოდით მასთან, პეტრიაშვილის ქუჩაზე - იქ სიმყუდროვე იყო და კარგადაც გვკვებავდნენ. ოტიას მშობლები დარწმუნებულები იყვნენ, რომ ასეთი კვება თავაუღებელი შრომითა და მეცადინეობით სავსებით დამსახურებული გვქონდა. რა თქმა უნდა, იმ დროს ჩვენ უფრო მეტს ვერთობოდით, ათასგვარ ხრიკებს ვიგონებდით, სახელმძღვანელოებსა და კონსპექტებში რომ არ ჩაგვეხედა, მაგრამ ეს იყო ჩვენი ურთიერთობის, ურთიერთშეცნობის საუკეთესო წლები. მე მაშინ მივაქციე ყურადღება, ოტიას საგნის არსში ჩაწვდომის, საგნის შესწავლის გარდა აინტერესებდა ის მხარეც, რაც სასწავლო პროგრამით არ იყო გათვალისწინებული, რისი ცოდნაც თითქმის არ ითვლებოდა სავალდებულოდ. ეს მიდრეკილება თუ
ჩუქება
